Integratieve psychotherapie

Deze term suggereert ten onrechte dat het zou gaan om een nieuwe school in de psychotherapie. Daarom verdient de term “psychotherapie-integratie” de voorkeur. Daarmee wordt een beweging bedoeld die de klassieke psychotherapeutische scholen wil overstijgen. Er zijn meerdere vormen van psychotherapie-integratie. Bij het technisch eclecticisme combineert men technische procedures zonder de theoretische achtergrond over te nemen van de scholen waarbinnen de technieken werden ontwikkeld. Men kiest bij voorkeur technieken die bewezen effectief zijn. Theoretische integratie houdt in dat een nieuwe behandelingsvorm gecreëerd wordt door integratie van verschillende theorieën. Men combineert verschillende technieken, ook als die volgens de theorie niet goed samengaan. De gemeenschappelijke factoren benadering legt bij de toepassing sterk het accent op de niet-specifieke factoren, factoren die alle psychotherapieën gemeenschappelijk hebben, zoals empathie en oprechtheid. De complementaire visie behelst de opvatting dat een patiënt het meest gediend is met verschillende behandelingen, eventueel door verschillende behandelaars uitgevoerd, afhankelijk van de aard van het probleem en de fase van de probleemontwikkeling. Het bestaan van uiteenlopende visies op integratie laat zien dat er geen sprake is van een nieuw paradigma of een nieuwe school. Ervan uitgaande dat geen enkele theorie probleemgedrag omvattend kan verklaren, tracht men over de grenzen van de bestaande scholen heen, pragmatische, op de individuele patiënt toegesneden behandelingsvormen te ontwikkelen. [RWT]